Kötü Bir Gün

Oldukça güzel bir gündü. Daisy, dışarı çıkıp bütün gününü yeşillikler arasında geçirebilirdi. Yatağından kalktı, ve odasındaki çiçeklere günaydın dedi, ve sularına verdi. Bir şeyler yemek bile istemiyordu, bir an önce bu güzel havayla kucaklaşmak istiyordu. Perdelerini açtı ve güneşin odasının her köşesine gelmesini sağladı. Toz pembe elbisesini giydi ve güzel bir makyajla kıyafetini tamamladı. Çıkarken ayaklarına mor çizmelerini geçirdi. Hava harikaydı, güneş, bütün çiçekleri kendine doğru çekiyordu. Çiçekler mutluluktan etrafa güzel kokular yayıyordu. Derin bir nefes aldı, yaşam bu işte, dedi kendi kendine.
Dün akşam takvimine bakmış ve yakın arkadaşı olan Geo'nun doğum günü olduğunu görmüştü, ona küçük bir sürpriz yapacaktı, onu gerçekten seviyordu. Arkadaşım dese de ona karşı bir şeyler hissediyordu. Küçük bir hediye almıştı. Çıkarken çantasına koydu. O kadar büyük olmasa da, o hediyeyi alırken çok heyecanlanmıştı. Ne var ki umduğu kadar güzel bir an olacağını sanmıyordu. Geo'yu tanıyordu ve onunla geçirdiği ilk doğum günü olmayacaktı. Geo için kötü bir gündü.İtalya'dan kovuluşlarının tam 154. yıl dönümüydü. Daisy, Geo'yu nerede bulacağını biliyordu, kesinlikle Üç Süpürge'de olmalıydı. Üç Süpürge'ye vardığında hiç şaşırmadığı bir manzarayla karşılaştı. Geo koca bir bardak kamak birasını önüne almış içiyordu. Ve mutsuz görünüyordu. Sessizce yanına yaklaştı.
"Doğum günün kutlu olsuuuun. Nasılsın?"

Geo, kafasını yavaşça çevirdi. "Kulağımın dibinde bağırmassan süperim!" dedi. Daisy, bu cevaba hiç şaşırmadı. Kendi kendine düşünmeye başladı, acaba hediyeyi vermese ve bugün hiç doğum günü değilmiş gibi davranıp, onun mutsuz gününü paylaşsa mıydı.Bir an bu gün için çok renkli giyindiğini düşündü. Tam bu sırada, eliyle işaret ederek "Otursana" dedi. Daisy'nin konuşmaya niyeti yoktu. Sessizce oturdu. Önündeki kaymak birasında gözü kalmıştı. Galiba düşünmek yerine içmek istiyordu. Geo onu anlamıştı, bu çocuğa bayılıyordu. Garsondan kaymak birası istedi. Daisy, bir yandan da yüzünden acı çektiğini anlayabiliyordu. Daisy'e mutlu görünmeye çalışıyordu. Ama şuan ailesiyle olmak istediğinden emindi. Bu aslında çok acı veriyordu. Onunla olmaktan mutlu olmadığını düşünüyordu bazen, tabi ki aile her şeyden daha önce gelirdi. "Eee... Sen nasılsın??" "Elimden geldiğince mutlu olmaya çalışıyorum" diye cevap verdi Daisy.

Hediyemi uzattım eline aldı ve yüzüme gülümsedi. İçinden geçirdiklerinin ne olduğunu adım gibi biliyordum. Gene unutmamıştım. Hiç bir zaman unutmam ki, eminim şuan beni kıskanıyordur. Her şeyi hatırladığım için. Etrafa baktım baya hediye olmuştu. Bunları eve götürmesine yardım etmeliydim. Evet edecektim. Neyse hediye elindeydi, hediyeyi açtı. İçinden bir çerçeve içinde bir resim, bir mektup ve bir rozet vardı. "Ben öncelikle açıklayayım, İtalya da ailene ulaşmak çok zor oldu ve bir yolunu bulup ulaştım. Senin yaşadıklarını anlattım. Ve onlarda seni çok çok özlediklerini söylediler. Ama mutlu olmanı ve asla bizim için kendini üzmesin dediler. Sana ailenize ait (rozet) bir hediye götürmemi istediler. Ve benim isteğim üzerine bir resim çekildik hep birlikte ve küçük bir not, aslında notta benim söylediklerime benzer şeyler yazıyor, gene de bir anısı olsun diye notu yazdırdım. Seni çok seviyorlar. Bende çok seviyorum". Utancımdan kıpkırmızı olmuştum. Nasıl bu kadar uzun bir cümle kurdum bilmiyorum. Bilerek çerçevenin içine iki tane resim koydum. Birinci resimde sadece ailesi. İlk resmin altına koyduğum resimde, ailenin arasında bende vardım. Bu oldukça hoşuma gitmişti. Yüzüne gülümsedim. Ve gidip yanağına bir öpücük kondurdum. O her şeye değiyor. Hatta daha fazlasına....

Onu öptükten sonra kızarmadı hiç, en azından benim kadar. O kızardığında kötü olduğunu düşünüyor ama ben onun o haline bayılıyorum. Aslında onun her halina bayılıyorum. Rozete ve resimlere bakıyordu, içimden inşallah beyenmiştir dedim. Çünkü aklıma bir çok fikir gelmişti ama en iyisi buydu galiba. Zaten istediğim tepkiyi şimdi vermesini beklemiyordum. Çünkü sarhoştu, ayıldığı zaman teşekkür edicekti. Bu sırada "Bunu daha önce söyledimmi hatırlamıyorum ama gerçekten süpersin!" dedi ve yanağımdan öptü. Bu kadarını gerçekten beklemiyordum. Ayıldığında neler yapacaktı kim bilir. Bir şeyler diyordu kendi kendine ama anlamıyordum. Sonra şöyle dedi, "Heyyy!! Ailen senin İtalya'ya gitmene nasıl izin verdi?! sakın bana gizlice gittim deme..." Güzel bir yere parmak basmıştı kendimi ne kadar parçalamıştım okuldan izin alabilmek için. Aslında hiç söylemesem ve öylece gitsem daha kolay olurdu heralde, Cisimlenme büyüsü yapmayı biliyordum ve bunun için de izin almam gerekiyordu. Cisimlenme için küçüktüm galiba. "Tabi okuldan izin almak zor oldu, ama hepsi senin için canım" ona sarhoşken böyle şeyler söylemek hoşuma gitmiyordu. Her şeyi unutacağından korkuyordum. Bazen aklıma hayince fikirler geliyordu. O sarhoşken ona onu sevdiğimi söylemeyi bile düşünüyordum. Nasıl olsa hatırlamayacak diye. Belki benim için prova olurdu. Kendi kendime güldüm. O da sanki anlamışta karşılık veriyomuş gibi yüzüme gülümsedi.